Międzynarodowy Festiwal Teatrów Tańca - Scena otwarta - Kielecki Teatr Tańca

O Kieleckim Tatrze Tańca Kielecki Teatr Tańca powstał w 1995 roku na bazie dokonań artystycznych prywatnego zespołu Elżbiety Szlufik-Pańtak. Od 1998 roku jako Stowarzyszenie Kielecki Teatr Tańca prowadzony był wspólnie przez Elżbietę Szlufik-Pańtak i Grzegorza Pańtaka. W 2004 stał się miejską instytucja kultury - zawodowym Teatrem. Ideą dyrekcji jest kreowanie zespołu posiadającego repertuar oparty na stylach tańca jazzowego oraz tańca współczesnego. Podążając za tą ideą, do realizacji spektakli zapraszani są odmienni stylistycznie polscy choreografowie, m.in. Witold Jurewicz, Zofia Rudnicka, Jacek Przybyłowicz, Robert Bondara oraz zagraniczni, m.in. Thierry Verger, Bill Goodson, Stephen Delattre, Angelin Preljocaj i wielu innych. Teatr realizuje koprodukcje z innymi instytucjami: Operą Wrocławską, Teatrem Niederbayern w Niemczech, Operą Izraelską, TVP, TVN, POLSAT. Wśród zrealizowanych przedstawień Teatr posiada kameralne formy choreograficzne oraz duże formy z udziałem orkiestry symfonicznej oraz chóru. Spektakle Kieleckiego Teatru Tańca były prezentowane na większości polskich scen jak również za granicą (Niemcy, Czechy, USA, Belgia, Francja, Japonia, Izrael, Chiny i Ukraina). 4 spektakle - 4 różne oblicza tańca. 1. Łk 10, 29 (Kto jest moim bliźnim?) choreografia: Robert Bondara kostiumy: Agata Roguska muzyka: Antonio Sanchez, Ex Confusion czas trwania: 25 min Trzonem spektaklu stała się otaczająca rzeczywistość społeczna. Relacje między zbiorowością a jednostką, próby odnalezienia swojego miejsca w grupie i obawa przed odrzuceniem, toksyczne mechanizmy spajające zbiorowość, takie jak strach i wspólne zagrożenie, opór i odwaga podróżowania pod prąd, stały się motorem budowanej z tancerzami Kieleckiego Teatru Tańca akcji scenicznej. Nawiązanie w tytule do Ewangelii według Św. Łukasza nadaje choreografii dodatkowy trop, który mam nadzieję wzbudzi refleksję nad stosunkiem i jakością naszych relacji z innymi. - Robert Bondara 2. Stół bez szczęścia choreografia: Elżbieta Szlufik-Pańtak muzyka: Abel Korzeniowski Czas trwania: 25 min Przepiękna, poruszająca opowieść o samotności i walce o uwagę drugiego człowieka. Ukazuje przeżycia dziecka, które jest bacznym obserwatorem i świadkiem relacji istniejących między rodzicami. Spektakl w bardzo emocjonalny sposób pokazuje radość dziewczynki przeżywaną podczas, gdy rodzice okazują sobie uwagę i uczucie smutku i strach dziecka widzącego niezgodę między ukochanymi osobami. Spektakl ma wyraźnie zarysowaną linię dramaturgiczną. Czasami trzeba być obok i czyjąś małą dłoń zamknąć w swojej dużej dłoni. Czasami trzeba spojrzeć głęboko i uważnie w beztroskie oczy dziecka bo dziecko boi się świata. -Elżbieta Szlufik-Pańtak 3. Stymulacja ciała - CLASS choreografia: Elżbieta Szlufik-Pańtak muzyka: collage z tradycyjnych i rozrywkowych utworów jazzowych opracowanie światła: Grzegorz Pańtak 4. Stymulacja ciała - DANCE choreografia: Grzegorz Pańtak muzyka: Low Deep T opracowanie światła: Grzegorz Pańtak czas trwania: 32 min Taniec, aby mógł zaistnieć w swojej intensywnej postaci, wymaga zarówno specjalnych ćwiczeń kształtujących artystę tancerza jak i energii, która nadaje mu sens. Tradycyjne i współczesne odmiany tańca jazzowego zawierają niewyczerpalny w tych płaszczyznach potencjał. Z tego potencjału artyści tańca mogą czerpać zarówno w sferze kształtowania własnej techniki i motorycznych możliwości, jak i w sferze wyrażenia emocji oraz indywidualnej wrażliwości tanecznej i muzycznej. Stymulacja ciała jest artystycznym opracowaniem i autorskim spojrzeniem choreografów na sceniczny taniec jazzowy jako styl, metodę lekcyjną i formę nie podlegającą dewaluacji mimo zmiennej mody. Ekspresyjny taniec jazzowy, odbarczony od intelektualnego przesłania, zawsze daje radość i spełnienie z możliwości artystycznego wyrażenia się nim. Widz będący świadkiem tego niewyrażalnego słownie fenomenu odczuwa wzrastającą witalność. Choreografia Stymulacja ciała składa się dwóch części: CLASS i DANCE. Na pierwszą część składają się kombinacje przy drążku, następnie sekwencje wykonywane z diagonalu i w centrum sceny. Kolejność ta ukazuje metodycznie stosowany proces kształtowania techniki i zdolności motorycznych tancerza w stylach tańca jazzowego. Opracowanie artystyczne polega na połączeniu ćwiczeń w spójny ciąg, zastosowanie rytmiczno-tanecznych łączników oraz budowanie choreografii w kanonie. Druga część to kompozycja choreograficzna jazzowego tańca scenicznego, w znacznej części oparta na relacji tancerzy wobec siebie. Relacja pomiędzy partnerką i partnerem jest głównym łącznikiem i osią, wokół której rozwija się forma witalnego tańca jazzowego. 9 października 2016: "Łk 10, 29 (Kto jest moim bliźnim?)" Przerwa techniczna 3 min "Stół bez szczęścia" Przerwa 15 min "Stymulacja ciała" (2 części) Po spektaklu: Spotkanie z artystami w foyer.