Głowa do góry, Matyldo

Nazywam się Matylda Wróbel. Z dwojga złego dobrze, że nie Szpak czy Wrona. W końcu wróbel to niepozorny szarobrązowy ptaszek - taki jak ja. Ani ładna, ani brzydka, po prostu nijaka. Tylko, że ja nie lubię swojej nijakości. Prawdziwej przyjaciółki jeszcze nie miałam, mama mówi, że warto czekać na prawdziwą przyjaźń nawet całe życie. Może ma rację - ale czasami jest mi smutno i tęsknię za kimś z kim mogłabym pogadać o wszystkim i niczym. Czy to aż tak wiele? Przecież nie mam dżumy ani trądu, tylko krótszą lewą nogę. Nie wspomniałam jeszcze o Eustachym... Kto to taki? Zaraz się dowiecie. To wszystko dzięki przeprowadzce na wieś do Czarnego Stawu. Moje życie wówczas nabrało tempa i barw. Już pierwszej nocy przestraszył mnie piszczący głosik, a potem jakiś stworek rzucał we mnie orzeszkami i przemawiał do mnie. O, rany! Przestraszyłam się nie na żarty. Patrzyły na mnie czarne oczka przypominające główki od szpilek. To był właśnie Eustachy, z którym wkrótce bardzo się zaprzyjaźniłam.