Lampa - warmiński przegląd impro

Najbardziej eksperymentalny, ryzykowny i najbardziej kontrowersyjny format improwizacji. Ma grono tak samo zdecydowanych zwolenników jak i przeciwników. Przebieg długiej formy zaczyna się od przeczytania przez jednego z improwizatorów swojego snu z dziennika. Reszta grupy wraz z Widownią wypowiada na głos związane z nim skojarzenia: emocjonalne, obrazowe lub wszelkie hasła, jakie przychodzą komukolwiek do głowy. Przeczytany sen stanowi inspirację do wariacji na jego temat w trakcie improwizacji, która bardzo często dotyka w aktorach ich wewnętrznych tabu, najtrudniejszych, najdziwniejszych obszarów, o których trudno mówić na co dzień.  Następnie grupa zaczyna improwizować taniec do muzyki ambient granej na żywo. Wielu Widzów wskazuje na podobieństwa tego formatu do teatru tańca. Istotnym elementem Dziennika Snów jest długo utrzymywana niewiadoma, która z jednej strony tworzy ten format najbardziej ryzykownym i narażonym na niepowodzenie, z drugiej znacząco wzmaga wzajemną czujność i uważność na partnera. Pierwsze słowo na scenie pada naprawdę późno, by potem nie pojawiać się często. Jest zastąpione ruchem, cielesnością, tańcem i silnym napięciem między postaciami. To sprawia, że przebieg nie ma linearnej, jednoznacznej historii, bowiem poetyckość i metaforyczność tworzonych przez improwizatorów obrazów scenicznych pozostawia Widzowi szerokie pole do interpretacji tego, co wydarzyło się na scenie.